Dzięki staraniom specjalistów podczas prac konserwatorskich, udało się zachować oryginalną tkankę karety w co najmniej 95 procentach. Konserwacja obejmowała elementy drewniane, metalowe, ze skóry naturalnej, imitujących skórę oraz tkaniny stanowiące element wykończenia karety.
Kareta z Muzeum Historycznego w Ełku to czterokołowy pojazd zaprzęgowy w kształcie prostopadłościanu. Ten typ powozu rozpowszechnił się wśród polskich wyższych warstw społecznych w XVII wieku. Początkowo pudło zawieszane było na rzemiennych pasach, podobnie jak w kolebkach. W XVIII wieku do użytku weszły resory. Duże karety nazywano landarami od niemieckiego miasta Landau in der Pfalz, słynącego z wyrobu pojazdów konnych. Pojazd zazwyczaj używany na wsiach przez zamożniejszych gospodarzy i księży. W Wielkopolsce pojazd określany mianem budy lub plewagi. PLAUKA to kareta typowa dla terenów Śląska Cieszyńskiego. Swą nazwę zawdzięcza zadaszeniu nad kozłem, ze sztywną budą krytą skórą, z kozłem umieszczonym pod dachem. Pojazd pochodzi z końca XIX wieku i zachowane ma wszystkie części konstrukcyjne podwozia oraz nadwozie. Egzemplarz ma zachowaną oryginalną tapicerkę wnętrza jak i kozła (oprócz materacyka) oraz fartuch stangrecki, a także oryginalne zaczepy.
W 2020 roku Muzeum Historyczne w Ełku podpisało umowę na jej renowację. Została odrestaurowana w ramach projektu „Konserwacja karety (XIX w.) ze zbiorów Muzeum Historycznego w Ełku” dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego. Konserwacja miała charakter zachowawczy i została przeprowadzona w taki sposób, by w minimalnym stopniu ingerować w substancję zabytku. Dzięki staraniom specjalistów podczas prac konserwatorskich, udało się zachować oryginalną tkankę karety w co najmniej 95 procentach. Konserwacja obejmowała elementy drewniane, metalowe, ze skóry naturalnej, imitujących skórę oraz tkaniny stanowiące element wykończenia karety.
